Neden teknolojik ve ekonomik gelişmeler oldukça ülkemdeki insanlar gülümsemek yerine daha asık suratlı, öfkeli ve kaygılı bir hale geliyor?
Neden ülkemdeki insanlar toplumsal sorunlar konusunda bir şey yapmıyor; sorduğumda ise yapacak bir şey yok diyor?
Neden ülkemdeki insanlar meslek seçimi, eş seçimi gibi kendi hayatında tercih verme konularında aciz kaldığını belirtiyor? Oysa hepsi küçükken kendilerine göre tercihleri vardı.
Neden ülkemdeki anne babalar çocukları okuldan geldiğinde sadece derslerinden kaç puan aldıklarını soruyor? Neden onların okulda doyunca oyun oynayıp oynamadıklarını veya o gün yeni olarak neler öğrendiklerini sormuyor? Neden onları eğitim sisteminin kalıpları içinde kısıtlamak istiyorlar? Neden çocuklarını ders çalıştırmak için onların korkularına konuşuyorlar? Neden bunları dinlemiyorlar? Neden onların gönüllerinin muratlarını keşfetmesine yardım etmiyorlar? Gönlünün muradını keşfeden içinden aldığı güçle çalışmaz mı?
Neden ülkemdeki anne babalar çocuk yetiştirme konusunda kendilerini gelenek ile bilim arasında kalmış hissediyor? Bunun anne babanın eğitimli olması ile bir alakası var mı?
Nasıl bir yol izlenmeli?
Neden ülkemdeki bazı öğretmenler hala asık suratlı ve çok öfkeli?
Ülkemdeki insanlar neden konuşma sırasında birbirlerini yargılıyor? Neden sohbet edemiyorlar?
Neden ülkemdeki insanlar iş güvenliğindeki eksikliklerden dolayı hayatını kaybediyor, sakat kalıyor veya yaralanıyor?
Neden ülkemde hala benden (hemşerim, partilim, akrabam) olmayanı işe almak istemiyorum düşüncesi var?
Neden ülkemdeki bazı insanlar başka şehirlerin örf ve adetlerindeki farklılıklara tahammül edemiyor? O kültürle kendisinin güçlü olduğu yerde karşılaştığında neden kavga, gürültü, sıkıntı çıkartıyor?
Bütün bu sorunların sadece ülkemize ait olduğunu düşünüyorsunuz? Bu sorularınızın cevaplarını öğrenmek istiyorsanız sevgili psikolog Prof. Dr. Doğan Cüceloğlu’nun kaleme aldığı “Korku Kültürü” (ISBN : 9751417619) sizi bekliyor.
Sağlıcakla kalın...
Comentários